| گفت از این خوبتر چه شاید بود | به چنین جای شاد باید بود | |
| بود دستورش آن زمان بر دست | دادگر پیشه‌ای مسیح پرست | |
| گفت کایزد شناختن به درست | خوشتر از هرچه در ولایت تست | |
| گر تو زان معرفت خبرداری | دل از این رنگ و بوی برداری | |
| زآتش‌انگیز آن شراره گرم | شد دل سخت کوش نعمان نرم | |
| تا فلک برکشیده هفت حصار | منجنیقی چنین نشد بر کار | |
| چونکه نعمان شد از رواق به زیر | در بیابان نهاد روی چو شیر | |
| از سر گنج و مملکت برخاست | دین و دنیا بهم نیاید راست | |
| رخت بربست از آن سلیمانی | چون پری شد ز خلق پنهانی | |
| کس ندیدش دیگر به خانه خویش | اینت کیخسرو زمانه خویش | |
| گرچه منذر بسی نمود شتاب | هاتف دولتش نداد جواب | |
| داشت سوکی چنانک باید داشت | روزکی چند را به غم بگذاشت | |
| غم بسی خورد و جای غم بودش | که سیه گشت خانه زان دودش | |
| چون نبود از سریر و تاج گزیر | باز مشغول شد به تاج و سریر | |
| جور بس کرد و داد پیش آورد | ملک را برقرار خویش آورد | |
| بر سپهداریش به ملک و سپاه | خلعت و دلخوشی رسید ز شاه | |
| داشت بهرام را چو جان عزیز | چون پدر بلکه زو نکوتر نیز | |
| پسری خوب داشت نعمان نام | شیر یک دایه خورده با بهرام | |
| از سر همدمی و همسالی | نشدی یک زمان ازو خالی | |
| از یکی تخته حرف خواندندی | در یکی بزم در فشاندندی |