| چون خورنق به فر بهرامی | روضه‌ای شد بدان دلارامی | |
| کاسمان قبله زمین خواندش | وافرینش بهار چین خواندش | |
| آمدند از خبر شنیدن او | صدهزار آدمی به دیدن او | |
| هرکه می‌دیدش آفرین می‌گفت | آستانش به آستین می‌رفت | |
| بر سدیر خورنق از هر باب | بیتهائی روانه گشت چو آب | |
| تا یمن تاب شد سهیل سپهر | آن پرستش نه ماه دید و نه مهر | |
| عدنی بود در درافشانی | یمنی پر سهیل نورانی | |
| یمن از نقش او که نامی شد | در جهان چون ارم گرامی شد | |
| شد چو برج حمل جهان آرای | خاصه بهرام کرده بودش جای | |
| چونکه بر شد به بام او بهرام | زهره برداشت بر نشاطش جام | |
| کوشگی دید کرده چون گردون | آفتابش درون و ماه برون | |
| آفتاب از درون به جلوه‌گری | مه ز بیرون چراغ رهگذری | |
| بر سر او همیشه باد وزان | دور از آن باد کوست باد خزان | |
| چون فرو دید چار گوشه کاخ | ساحتی دید چون بهشت فراخ | |
| از یکی سو رونده آب فرات | به گوارندگی چو آب حیات | |
| وز دیگر سوی سدره جوی سدیر | دهی انباشته به روغن و شیر | |
| بادیه پیش و مرغزار از پس | بادش از نافه برگشاده نفس | |
| بود نعمان بر آن کیانی بام | به تماشا نشسته با بهرام | |
| گرد بر گرد آن رواق بهشت | سرخی لاله دید و سبزی کشت | |
| همه صحرا بساط شوشتری | جایگاه تذرو و کبک دری |