| ز آسمان برگذشت رونق او | خور به رونق شد از خورنق او | |
| داد نعمان به نعمتیش نوید | که به یک نیمه زان نداشت امید | |
| از شتر بارهای پر زر خشک | وز گرانمایه‌های گوهر و مشک | |
| بیشتر زانکه در شمار آید | تا دگر وقت‌ها به کار آید | |
| چوب اگر بازداری از آتش | خام ماند کباب سختی کش | |
| دست بخشنده کافت درمست | حاجب الباب درگه کرمست | |
| مرد بنا که آن نوازش دید | وعده‌های امیدوار شنید | |
| گفت اگر زان چه وعده دادم شاه | پیش از این شغل بودمی آگاه | |
| نقش این کارگاه چینی کار | بهترک بستمی در این پرگار | |
| بیشتر بردمی در اینجا رنج | تا به من شاه بیش دادی گنج | |
| کردمی کوشکی که تا بودی | روزش از روز رونق افزودی | |
| گفت نعمان چو بیش یابی چیز | به از این ساختن توانی نیز؟ | |
| گفت اگر بایدت به وقت بسیچ | آن کنم کین برش نباشد هیچ | |
| این سه رنگ است آن بود صد رنگ | آن زیاقوت باشد این از سنگ | |
| این به یک گنبدی نماید چهر | آن بود هفت گنبدی چو سپهر | |
| روی نعمان ازین سخن بفروخت | خرمن مهر و مردمی را سوخت | |
| پادشاه آتشی‌ست کز نورش | ایمن آن شد که دید از دورش | |
| واتش او گلی است گوهربار | در برابر گل است و در بر خار | |
| پادشه همچو تاک انگورست | در نپیچد دران کز او دورست | |
| وانکه پیچد در او به صد یاری | بیخ و بارش کند به صد خواری |