| خواجه چین که نافه‌بار کند | مشگر از انگژه حصار کند | |
| پر هدهد به زیر پر عقاب | گوی برد از پرندگان به شتاب | |
| ز آفت ایمن نیند ناموران | بی خطر هست کار بی‌خطران | |
| مرغ زیرک به جستجوی طعام | به دو پای اوفتد همی در دام | |
| هرکجا چون زمین شکم خواریست | از زمین خورد او شکم‌واریست | |
| با همه خورد و برد ازین انبار | کم نیاید جوی به آخر کار | |
| جو به جو هرچه زوستانی باز | یک به یک هم بدو رسانی باز | |
| شمع وارت چو تاج زر باید | گریه از خنده بیشتر باید | |
| آن مفرح که لعل دارد و در | خنده کم شد است و گریه پر | |
| هر کسی را نهفته یاری هست | دوستی هست و دوستداری هست | |
| خرد است آن کز او رسد یاری | همه داری اگر خرد داری | |
| هرکه داد خرد نداند داد | آدمی صورتست و دیو نهاد | |
| وان فرشته که آدمی لقب است | زیرکانند و زیرکی عجب است | |
| در ازل بود آنچه باید بود | جهد امروز ما ندارد سود | |
| کار کن زانکه به بود به سرشت | کار و دوزخ ز کاهلی و بهشت | |
| هرکه در بند کار خود باشد | با تو گر نیک نیست بد باشد | |
| با تن مرد بد کند خویشی | در حق دیگران بداندیشی | |
| همتی را که هست نیک اندیش | نیکوئی پیشه نیکی آرد پیش | |
| آنچنان زی که گر رسد خاری | نخوری طعن دشمنان باری | |
| این نگوید سرآمد آفاتش | وان نخندد که هان مکافاتش |