| آنچه او هم نوست و هم کهن است | سخن است و در این سخن سخن است | |
| ز آفرینش نزاد مادر کن | هیچ فرزند خوبتر ز سخن | |
| تا نگوئی سخنوران مردند | سر به آب سخن فرو بردند | |
| چون بری نام هر کرا خواهی | سر برآرد ز آب چون ماهی | |
| سخنی کو چو روح بی‌عیب است | خازن گنج خانه غیب است | |
| قصه ناشینده او داند | نامه نانبشته او خواند | |
| بنگر از هرچه آفرید خدای | تا ازو جز سخن چه ماند به جای | |
| یادگاری کز آدمیزاد است | سخن است آن دگر همه باد است | |
| جهد کن کز نباتی و کانی | تا به عقلی و تا به حیوانی | |
| باز دانی که در وجود آن چیست | کابدالدهر می‌تواند زیست | |
| هر که خود را چنانکه بود شناخت | تا ابد سر به زندگی افراخت | |
| فانی آن شد که نقش خویش نخواند | هرکه این نقش خواند باقی ماند | |
| چون تو خود را شناختی بدرست | نگذری گرچه بگذری ز نخست | |
| وانکسان کز وجود بی خبرند | زین درآیند وزان دگر گذرند | |
| روزنه بی‌غبار و در بی‌دود | کس نبیند در آفتاب چه سود | |
| هست خشنود هر کس از دل خویش | نکند کس عمارت گل خویش | |
| هرکسی در بهانه تیز هش است | کس نگوید که دوغ من ترش است | |
| بالغانی که بلغه کارند | سر به جذر اصم فرو نارند | |
| صاحب مایه دوربین باشد | مایه چون کم بود چنین باشد | |
| مرد با مایه را گر آگاهست | شحنه باید که دزد در راهست |