| شیرگیری ولیک نز مستی | شیرگیری به اژدها دستی | |
| گرگ درنده را به کوه سهند | دست و پائی به یک دو شاخ افکند | |
| شه چو از گرگ دست و پا برده | شیر با او به دست و پا مرده | |
| تیرش از دست گرگ و پای پلنگ | برسم گور کرده صحرا تنگ | |
| صیدگاهش ز خون دریا جوش | گاه گرگینه گه پلنگی پوش | |
| بر گرازی که تیغ راند تیز | گیرد از زخم او گراز گریز | |
| چون به چرم کمان درآرد زور | چرم را بر گوزن سازد گور | |
| کند ارپای در نهد به مصاف | سنگ را چون عقیق زهره شکاف | |
| آن نماید به تیغ زهراندود | کاسمان از زمین برآرد دود | |
| اوست در بزم ورزم یافته نام | جان ده و جان ستان به تیغ و به جام | |
| خاک تیره ز روشنائی او | چشم روشن به آشنائی او | |
| ناف خلقش چو کلک رسامان | مشک در جیب و لعل در دامان | |
| گشته از مشک و لعل او همه جای | مملکت عقد بند و غالیه‌سای | |
| از قبای چنو کله‌داری | ز آسمان تا زمین کله‌واری | |
| وز کمان چنو جهان‌گیری | چرخ نه قبضه کمترین تیری | |
| زان بزرگی که در سگالش اوست | چار گوهر چهار بالش اوست | |
| دشمنش چون درخت بیخ زده | بر در او به چار میخ زده | |
| ز آفتاب جلال اوست چو ماه | روی ما سرخ و روی خصم سیاه | |
| چه عجب کافتاب زرین نعل | کوه را سنگ داد و کانرا لعل | |
| گوهر کان حرم دریده اوست | کان گوهر درم خریده اوست |