| رشته یکتاست ترسم از خطرش | خاصه ز اندازه برده‌ام گهرش | |
| در هزار آب غسل باید کرد | تا به آبی رسی که شاید خورد | |
| آبی انداختند و مردم شد | آب انداخته بسی گم شد | |
| من کزان آب در کنم چو صدف | ارزم آخر به مشتی آب و علف | |
| سخنی خوشتر از نواله نوش | کی سخاسوی من ندارد گوش | |
| در سخاو سخن چه می‌پیچم | کار بر طالع است و من هیچم | |
| نسبت عقربی است با قوسی | بخل محمود بذل فردوسی | |
| اسدی را که بودلف بنواخت | طالع و طالعی بهم در ساخت | |
| من چه می‌گویم این چه گفت منست | کبم از ابر و درم از عدنست | |
| صدف از ابر گر سخا بیند | ابر نیز از صدف وفا بیند | |
| کابر آنچ از هوا نثار کند | صدفش در شاهوار کند | |
| این سخن را که جاه می‌خواهم | مدد از فیض شاه می‌خواهم | |
| هرچه او را عیار یا عددیست | سبب استقامتش مددیست | |
| ور مدد پیش بارگه باشد | چار در چار شانزده باشد | |
| جبرئیلم به جنی قلمم | بر صحیفه چنین کشد رقمم | |
| کین فسون را که جنی آموز است | جامه نو کن که فصل نوروز است | |
| آنچنان کن ز دیو پنهانش | که نبیند مگر سلیمانش | |
| زو طلب کن مرا که فخر من اوست | من کیم بازمانده لختی پوست | |
| موم سادم ز مهر خاتم دور | خالی از انگبین و از زنبور | |
| تا سلیمان ز نقش خاتم خویش | مهر من بر چه صورت آرد بیش |