| مانده زان لعل ریزه لختی گرد | هر یکی زان قراضه چیزی کرد | |
| من از آن خرده چو گهر سنجی | بر تراشیدم این چنین گنجی | |
| تا بزرگان چو نقد کار کنند | از همه نقدش اختیار کنند | |
| آنچ ازو نیم گفته بد گفتم | گوهر نیم سفته را سفتم | |
| وانچ دیدم که راست بود و درست | ماندمش هم برآن قرار نخست | |
| جهد کردم که در چنین ترکیب | باشد آرایشی ز نقش غریب | |
| بازجستم ز نامه‌های نهان | که پراکنده بود گرد جهان | |
| زان سخنها که تازیست و دری | در سواد بخاری و طبری | |
| وز دگر نسخها پراکنده | هر دری در دفینی آکنده | |
| هر ورق کاوفتاد در دستم | همه را در خریطه‌ای بستم | |
| چون از آن جمله در سواد قلم | گشت سر جمله‌ام گزیده بهم | |
| گفتمش گفتنی که بپسندند | نه که خود زیرکان بر او خندند | |
| دیر این نامه را چو زند مجوس | جلوه زان داده‌ام به هفت عروس | |
| تا عروسان چرخ اگر یک راه | در عروسان من کنند نگاه | |
| از هم آرایشی و هم کاری | هر یکی را یکی کند یاری | |
| آخر از هفت خط که یار شود | نقطه‌ای بر نشان کار شود | |
| نقشبند ارچه نقش ده دارد | سر یک رشته را نگهدارد | |
| یک سر رشته گر ز خط گردد | همه سررشته‌ها غلط گردد | |
| کس برین رشته گرچه راست نرفت | راستی در میان ماست نرفت | |
| من چو رسام رشته پیمایم | از سر رشته نگذرد پایم |