| چون اشارت رسید پنهانی | از سرا پرده سلیمانی | |
| پر گرفتم چو مرغ بال گشای | تا کنم بر در سلیمان جای | |
| در اشارت چنان نمود برید | که هلالی برآورد از شب عید | |
| آنچنان کز حجاب تاریکی | کس نبیند در او ز باریکی | |
| تا کند صید سحرسازی تو | جاودان را خیال بازی تو | |
| پلپلی چند را بر آتش ریز | غلغلی در فکن به آتش تیز | |
| مومی افسرده را در این گرمی | نرم گردان ز بهر دل نرمی | |
| مهد بیرون جهان ازین ره تنگ | پای کوبی بس است بر خر لنگ | |
| عطسه‌ای ده ز کلک نافه گشای | تا شود باد صبح غالیه سای | |
| باد گو رقص بر عبیر کند | سبزه را مشک در حریر کند | |
| رنج بر وقت رنج بردن تست | گنج شه در ورق شمردن تست | |
| رنج برد تو ره به گنج برد | ببرد گنج هر که رنج برد | |
| تاک انگور تا نگرید زار | خنده خوش نیارد آخر کار | |
| مغز بی‌استخوان ندید کسی | انگبینی کجاست بی‌مگسی | |
| ابر بی آب چند باشی چند | گرم داری تنور نان در بند | |
| پرده بر بند و چابکی بنمای | روی بکران پردگی بگشای | |
| چون برید از من این غرض درخواست | شادمانی نشست و غم برخاست | |
| جستم از نامه‌های نغز نورد | آنچه دل را گشاده داند گرد | |
| هرچه تاریخ شهر یاران بود | در یکی نامه اختیار آن بود | |
| چابک اندیشه رسیده نخست | همه را نظم داده بود درست |