| کردند به باز بردنش جهد | تا با وطنش کنند هم عهد | |
| آهی زد و راه کوه برداشت | رخت خود ازان گروه برداشت | |
| می‌گشت به گرد کوه و هامون | دل پرجگر و جگر پر از خون | |
| مشتی ددکان فتاده از پس | نه یار کس و نه یار او کس | |
| سجاده برون فکند از آن دیر | زیرا که ندید در شرش خیر | |
| زین عمر چو برق پای در راه | می‌کرد چو ابر دست کوتاه | |
| عمری که بناش بر زوالست | یک دم شمر ار هزار سالست | |
| چون عمر نشان مرگ دارد | با عشوه او که برگ دارد | |
| ای غافل از آنکه مردنی هست | واگه نه که جان سپردنی هست | |
| تا کی به خودت غرور باشد | مرگ تو ز برگ دور باشد | |
| خود را مگر از ضعیف رائی | سنجیده نه‌ای که تا کجائی | |
| هر ذره که در مسام ارضی است | او را بر خویش طول و عرضی است | |
| لیکن بر کوه قاف پیکر | همچون الف است هیچ در بر | |
| بنگر تو چه برگ یا چه شاخی | در مزرعه‌ای بدین فراخی | |
| سرتاسر خود ببین که چندی | بر سر فلکی بدین بلندی | |
| بر عمر خود ار بسیچ یابی | خود را ز محیط هیچ یابی | |
| پنداشته‌ای ترا قبولیست | یا در جهت تو عرض و طولیست | |
| این پهن و درازیت بهم هست | در قالب این قواره پست | |
| چون بر گذری ز حد پستی | در خود نه گمان بری که هستی | |
| بر خاک نشین و باد مفروش | ننگی چو ترا به خاک می‌پوش |