| مجنون ز نفیرهای مادر | افروخت چه شعله‌های آذر | |
| گفت ای قدم تو افسر من | رنج صدف تو گوهر من | |
| گر زانکه مرا به عقل ره نیست | دانی که مرا در این گنه نیست | |
| کار من اگر چنین بد افتاد | اینکار مرا نه از خود افتاد | |
| کوشیدن ما کجا کند سود | کاین کار فتاده بودنی بود | |
| عشقی به چنین بلا و زاری | دانی که نباشد اختیاری | |
| تو در پی آنکه مرغ جانم | از قالب این قفس رهانم | |
| در دام کشی مرا دگربار | تا در دو قفس شوم گرفتار | |
| دعوت مکنم به خانه بردن | ترسم ز وبال خانه مردن | |
| در خانه من ز ساز رفته | باز آمده گیر و باز رفته | |
| گفتی که ز خانه ناگزیر است | این نرد نه نرد خانه گیر است | |
| بگذار مرا تو در چنین درد | من درد زدم تو باز پس گرد | |
| این گفت و چو سایه در سر افتاد | در بوسه پای مادر افتاد | |
| زانجا که نداشت پاس رایش | بوسید به عذر خاک پایش | |
| کردش به وداع و شد در آن دشت | مادر بگرست و باز پس گشت | |
| همچون پدرش جهان بسر برد | او نیز در آرزوی او مرد | |
| این عهدشکن که روزگارست | چون برزگران تخم کارست | |
| کارد دو سه تخم را باغاز | چون کشته رسید بدرود باز | |
| افروزد هر شبی چراغی | بر جان نهدش ز دود داغی | |
| چون صبح دمد بر او دمد باد | تا میرد ازو چنانکه زو زاد |