| بنواز مرا مزن که خاکم | افروخته کن که گردناکم | |
| گر بنوازی بهارت آرم | ور زخم زنی غبارت آرم | |
| لطفست به جای خاک در خورد | کز لطف گل آید از جفا گرد | |
| در پای توام به سر فشانی | همسر مکنم به سر گرانی | |
| چون برخیزد طریق آزرم | گردد همه شرمناک بی‌شرم | |
| هستم به غلامی تو مشهور | خصمم کنی ار کنی ز خود دور | |
| من در ره بندگی کشم بار | تو پایه خواجگی نگه‌دار | |
| با تو سپرم میفکنم زیر | چون بفکنیم شوم به شمشیر | |
| بر آلت خویشتن مزن سنگ | با لشگر خویشتن مکن جنگ | |
| چون بر تن خویشتن زنی نیش | اندام درست را کنی ریش | |
| آن کن که به رفق و دلنوازی | آزادان را به بنده سازی | |
| آن به که درم خریده تو | سرمه نبرد ز دیده تو | |
| هر خواجه که این کفایتش نیست | بر بنده خود ولایتش نیست | |
| وان کس که بدین هنر تمامست | نخریده ورا بسی غلامست | |
| هستم چو غلام حلقه در گوش | می‌دار به بندگیم و مفروش | |
| ای در کنف دگر خزیده | جفتی به مراد خود گزیده | |
| نگشاده فقاعی از سلامم | بر تخته یخ نوشته نامم | |
| یک نعل بر ابریشم ندادی | صد نعل در آتشم نهادی | |
| روزم چو شب سیاه کردی | هم زخم زدی هم آه کردی | |
| در دل ستدن ندادیم داد | گر جان ببری کی آریم یاد |