| بود اول آن خجسته پرگار | نام ملکی که نیستش یار | |
| دانای نهان و آشکارا | کو داد گهر به سنگ خارا | |
| دارای سپهر و اخترانش | دارنده نعش و دخترانش | |
| بینا کن دل به آشنائی | روز آور شب به روشنائی | |
| سیراب کن بهار خندان | فریادرس نیازمندان | |
| وانگه ز جگر کبابی خویش | گفته سخن خرابی خویش | |
| کاین نامه زمن که بی‌قرارم | نزدیک تو ای قرار کارم | |
| نی نی غلطم ز خون بجوشی | وانگه به کجا به خون فروشی | |
| یعنی ز من کلید در سنگ | نزدیک تو ای خزینه در چنگ | |
| من خاک توام بدین خرابی | تو آب کیی که روشن آیی | |
| من در قدم تو می‌شوم پست | تو در کمر که می‌زنی دست | |
| من درد ستان تو نهانی | تو درد دل که می‌ستانی | |
| من غاشیه تو بسته بر دوش | تو حلقه کی نهاده در گوش | |
| ای کعبه من جمال رویت | محراب من آستان کویت | |
| ای مرهم صد هزار سینه | درد من و می در آبگینه | |
| ای تاج ولی نه بر سر من | تاراج تو لیک در بر من | |
| ای گنج ولی به دست اغیار | زان گنج به دست دوستان مار | |
| ای باغ ارم به بی کلیدی | فردوس فلک به ناپدیدی | |
| ای بند مرا مفتح از تو | سودای مرا مفرح از تو | |
| این چوب که عود بیشه تست | مشکن که هلاک تیشه تست |