| خیریش نه زرد بلکه زر بود | نی بود ولیک نیشکر بود | |
| در دوست به جان امید بسته | با شوی ز بیم جان نشسته | |
| بر گل ز مژه گلاب می‌ریخت | مهتاب بر آفتاب می‌بیخت | |
| از بس که نمود نوحه‌سازی | بخشود دلم بران نیازی | |
| گفتم چه کسی و گریت از چیست | نالیدن زارت از پی کیست | |
| بگشاد شکر به زهر خنده | کی بر جگرم نمک فکنده | |
| لیلی بودم ولیکن اکنون | مجنون‌ترم از هزار مجنون | |
| زان شیفته سیه ستاره | من شیفته‌تر هزار باره | |
| او گرچه نشانه گاه درد است | آخر به چو من زنست مرد است | |
| در شیوه عشق هست چالاک | کز هیچ کسی نیایدش باک | |
| چون من به شکنجه در نکاهد | آنجا قدمش رود که خواهد | |
| مسکین من بیکسم که یک دم | با کس نزنم دمی در این غم | |
| ترسم که ز بی خودی و خامی | بیگانه شوم ز نیکنامی | |
| زهری به دهن گرفته نوشم | دوزخ به گیاه خشک پوشم | |
| از یک طرفم غم غریبان | وز سوی دگر غم رقیبان | |
| من زین دو علاقه قوی دست | در کش مکش اوفتاده پیوست | |
| نه دل که به شوی بر ستیزم | نه زهره که از پدر گریزم | |
| گه عشق دلم دهد که برخیز | زین زاغ و زغن چو کبک بگریز | |
| گه گوید نام و ننگ بنشین | کز کبک قوی تراست شاهین | |
| زن گرچه بود مبارز افکن | آخر چو زنست هم بود زن |