| آهو به دل تو مهر داده | بر خط تو شیر سر نهاده | |
| صاحب خبرم ز هر طریقی | یعنی به رفیقی از رفیقی | |
| دارم سخنی نهفته با تو | زانگونه که کس نگفته با تو | |
| گر رخصت گفتنست گویم | ورنی سوی راه خویش پویم | |
| عاشق چو شنید امیدواری | گفتا که بیار تا چه داری | |
| پیغام گزار داد پیغام | کای طالع توسنت شده رام | |
| دی بر گذر فلان وطنگاه | دیدم صنمی نشسته چون ماه | |
| ماهی و چه ماه کافتابی | بر ماه وی از قصب نقابی | |
| سروی نه چو سرو باغ بی بر | باغی نه چو باغ خلد بی در | |
| شیرین سخنی که چون سخن گفت | بر لفظ چو آبش آب می‌خفت | |
| آهو چشمی که چشم آهوش | می‌داد به شیر خواب خرگوش | |
| زلف سیهش به شکل جیمی | قدش چو الف دهن چو میمی | |
| یعنی که چو با حروف جامم | شد جام جهان نمای نامم | |
| چشمش چو دو نرگس پر از خواب | رسته به کنار چشمه آب | |
| ابروی به طاق او بهم جفت | جفت آمده و به طاق می‌گفت | |
| جادو منشی به دل ربودن | ریحان نفسی به عطر سودن | |
| القصه چه گویم آن چنان چست | کز دیده برآمد از نفس رست | |
| اما قدری ز مهربانی | پذرفته نشان ناتوانی | |
| تیرش صفت کمان گرفته | جزعش ز گهر نشان گرفته | |
| نی گشته قضیب خیزرانیش | خیری شده رنگ ارغوانیش |