| روزی و چه روز عالم افروز | روشن همه چشمی از چنان روز | |
| صبحش ز بهشت بردمیده | بادش نفس مسیح دیده | |
| آن بخت که کار ازو شود راست | آن روز به دست راست برخاست | |
| دولت ز عتاب سیر گشته | بخت آمده گرچه دیر گشته | |
| مجنون مشقت آزموده | دل کاشته و جگر دروده | |
| آن روز نشسته بود بر کوه | گردش دد و دام گشته انبوه | |
| از پره دشت سوی آن سنگ | گردی برخاست توتیا رنگ | |
| وز برقع آن چنان غباری | رخساره نموده شهسواری | |
| شخصی و چه شخص پاره نور | پیش آمد و شد پیاده از دور | |
| مجنون چو شناخت کو حریفست | وز گوهر مردمی شریفست | |
| بر موکب آن سباع زد دست | تا جمله شدند بر زمین پست | |
| آمد بر آن سوار تازی | بگشاد زبان به دلنوازی | |
| کی نجم یمانی این چه سیرست | من کی و تو کی بگو که خیرست | |
| سیمای تو گرچه دلنواز است | اندیشه وحشیان دراز است | |
| ترسم ز رسن که مار دیده‌ام | چه مار که اژدها گزیده‌ام | |
| زاین پیشترم گزافکاری | در سینه چنان نشاند خاری | |
| کز ناوک آهنین آن خار | روید ز دلم هنوز مسمار | |
| گر تو هم از آن متاع داری | به گر نکنی سخن گزاری | |
| مرد سفری ز لطف رایش | چون سایه فتاد زیر پایش | |
| گفت ای شرف بلند نامان | بر پای ددان کشیده دامان |