| رخشنده شبی چو روز روشن | رو تازه فلک چو سبز گلشن | |
| از مرسله‌های زر حمایل | زرین شده چرخ را شمایل | |
| سیاره به دست بند خوبی | بر نطع افق به پای کوبی | |
| بر دیو شهاب حربه رانده | لاحول ولا ز دور خوانده | |
| از نافه شب هوا معنبر | وز گوهر مه زمین منور | |
| زان گوهر و نافه چرخ شش طاق | پر زیور و عطر کرده آفاق | |
| انجم صفت دگر گرفته | زیبندگیی ز سر گرفته | |
| صد گونه ستاره شب آهنگ | بنموده سپهر در یک اورنگ | |
| کرده فلک از فلک سواری | رویین دز قطب را حصاری | |
| فرقد به یزک جنیبه رانده | کشتی به جناح شط رسانده | |
| پروین ز حریر زرد و ازرق | بر سنجق زر کشیده بیرق | |
| مه گرد پرند زر کشیده | پیرایه‌ای از قصب تنیده | |
| گفتی ز کمان گروهه شاه | یک مهره فتاد بر سر ماه | |
| یا شکل عطارد از کمانش | تیریست که زد بر آسمانش | |
| زهره که ستام زین او بود | خوش خو چو خوی جبین او بود | |
| خورشید چو تیغ او جهانسوز | پوشیده به شب برهنه در روز | |
| مریخ به کینه گرم تعجیل | تا چشم عدوش را کشد میل | |
| برجیس به مهر او نگین داشت | کاقبال جهان در آستین داشت | |
| کیوان مسنی علاقه آویز | تا آهن تیغ او کند تیز | |
| شاهی که چنین بود جلالش | آفاق مباد بی‌جمالش |