| ایشان همه گشته بنده فرمان | او بر همه شاه چون سلیمان | |
| از پر عقاب سایبانش | در سایه کرکس استخوانش | |
| شاهیش به غایتی رسیده | کز خوی ددان ددی بریده | |
| افتاده ز میش گرگ را زور | برداشته شیر پنجه از گور | |
| سگ با خرگوش صلح کرده | آهو بره شیر شیر خورده | |
| او می‌شد جان به کف گرفته | وایشان پس و پیش صف گرفته | |
| از خوابگهش گهی که خفتی | روباه به دم زمین برفتی | |
| آهو به مغمزی دویدی | پایش به کنار در کشیدی | |
| بر گردن گور تکیه دادی | بر ران گوزن سر نهادی | |
| زانو زده بر سرین او شیر | چون جانداران کشیده شمشیر | |
| گرگ از جهت یتاق داری | رفته به یزک به جان سپاری | |
| درنده پلنگ وحش زاده | از خوی پلنگی اوفتاده | |
| زین یاو گیان دشت پیمای | گردش دو سه صف کشیده بر پای | |
| او چون ملکان جناح بسته | در قلبگه ددان نشسته | |
| از بیم درندگان خونخوار | با صحبت او نداشت کس کار | |
| آنرا که رضای او ندیدند | حالیش درندگان دریدند | |
| وآنرا که بخواندی او به دیدن | کس زهره نداشتی دریدن | |
| او چه ز آشنا چه از خویش | بی‌دستوری کس نشد پیش | |
| در موکب آن جریده رانان | می‌رفت چو با گله شبانان | |
| با وحش چو وحش گشته هم دست | کز وحش به وحش می‌توان رست |