| مرغ فلکی برون شد از دام | در مقعد صدق یافت آرام | |
| عرشی به طناب عرش زد دست | خاکی به نشیب خاک پیوست | |
| آسوده کسیست کو در این دیر | ناسوده بود چو ماه در سیر | |
| در خانه غم بقا نگیرد | چون برق بزاید و بمیرد | |
| در منزل عالم سپنجی | آسوده مباش تا نرنجی | |
| آنکس که در این دهش مقامست | آسوده دلی بر او حرامست | |
| آن مرد کزین حصار جان برد | آن مرد در این نه این در آن مرد | |
| دیویست جهان فرشته صورت | در بند هلاک تو ضرورت | |
| در کاسش نیست جز جگر چیز | وز پهلوی تست آن جگر نیز | |
| سرو تو در این چمن دریغ است | کابش نمک و گیاش تیغ است | |
| تا چند غم زمانه خوردن | تازیدن و تازیانه خوردن | |
| عالم خوش خور که عالم اینست | تو در غم عالمی غم اینست | |
| آن مار بود نه مرد چالاک | کو گنج رها کند خورد خاک | |
| خوشخور که گل جهانفروزی | چون مار مباش خاک روزی | |
| عمر است غرض به عمر در پیچ | چون عمر نماند گو ممان هیچ | |
| سیم ارچه صلاح خوب و زشتی است | لنگر شکن هزار کشتی است | |
| چون چه مستان مدار در چنگ | بستان و بده چو آسیا سنگ | |
| چون بستانی بیایدت داد | کز داد و ستد جهان شد آباد | |
| چون بارت نیست باج نبود | بر ویرانی خراج نبود | |
| زانان که جنیبه با تو راندند | بنگر به جریده تا که ماندند |