| گر عشوه بود دروغ و گر راست | آخر نفسی تواند آراست | |
| به گر نفسیت خوش برآید | تا خود نفس دگر چه زاید | |
| هر خوشدلیی که آن نه حالیست | از تکیه اعتماد خالیست | |
| بس گندم کان ذخیره کردند | زان جو که زدند جو نخوردند | |
| امروز که روز عمر برجاست | می‌باید کرد کار خود راست | |
| فردا که اجل عنان بگیرد | عذر تو جهان کجا پذیرد | |
| شربت نه ز خاص خویشت آرند | هم پرده توبه پیشت آرند | |
| آن پوشد زن که رشته باشد | مرد آن درود که کشته باشد | |
| امروز بخور جهد می‌سوز | تا بوی خوشیت باشد آنروز | |
| پیشینه عیار مرگ می سنج | تا مرگ رسد نباشدت رنج | |
| از پنجه مرگ جان کسی برد | کو پیش ز مرگ خویشتن مرد | |
| هر سر که به وقت خویش پیشست | سیلی زده قفای خویشست | |
| وآن لب که در آن سفر بخندد | از پخته خویش توشه بندد | |
| میدان تو بی کسست بنشین | شوریده سری بس است بنشین | |
| آرام دلی است هردمی را | پایانی هست هر غمی را | |
| سگ را وطن و تو را وطن نیست | تو آدمیی در این سخن نیست | |
| گر آدمیی چو آدمی باش | ور دیو چو دیو در زمی باش | |
| غولی که بسیچ در زمی کرد | خود را به تکلیف آدمی کرد | |
| تو آدمیی بدین شریفی | با غول چرا کنی حریفی | |
| روزی دو که با تو همعنانم | خالی مشو از رکاب جانم |