| در هیکل او کشید جامه | از غایت کفش تا عمامه | |
| از هر مثلی که یاد بودش | پندی پدرانه می‌نمودش | |
| کای جان پدر نه جای خوابست | کایام دو اسبه در شتابست | |
| زین ره که گیاش تیغ تیز است | بگریز که مصلحت گریز است | |
| در زخم چنین نشانه گاهی | سالیت نشسته گیر و ماهی | |
| تیری زده چرخ بی‌مدارا | خون ریخته از تو آشکارا | |
| روزی دو سه پی فشرده گیرت | افتاده ز پای و مرده گیرت | |
| در مرداری ز گرگ تا شیر | کرده دد و دام را شکم سیر | |
| بهتر سگ شهر خویش بودن | تا دل غریبی آزمودن | |
| چندانکه دوید پی دویدی | جائی نرسیدی و رسیدی | |
| رنجیده شدن نه رای دارد | با رنج کشی که پای دارد؟ | |
| آن رودکده که جای آبست | از سیل نگر که چون خرابست | |
| وان کوه که سیل ازان گریزد | در زلزله بین که چون بریزد | |
| زینسان که تو زخم رنج بینی | فرسوده شوی گر آهنینی | |
| از توسنی تو پر شد ایام | روزی دو سه رام شو بیارام | |
| سر رفت و هنوز بد لکامی | دل سوخته شد هنوز خامی | |
| ساکن شو از این جمازه راندن | با یاوگیان فرس دواندن | |
| گه مشرف دیو خانه بودن | گه دیوچه زمانه بودن | |
| صابر شو و پایدار و بشکیب | خود را به دمی دروغ بفریب | |
| خوش باش به عشوه گرچه بادست | بس عاقل کو به عشوه شادست |