| بی شخص رونده دید جانی | در پوست کشیده استخوانی | |
| آواره‌ای از جهان هستی | متواری راه بت‌پرستی | |
| جونی به خیال باز بسته | موئی ز دهان مرگ رسته | |
| بر روی زمین ز سگ دوان‌تر | وز زیر زمینیان نهان‌تر | |
| دیگ جسدش زجوش رفته | افتاده ز پای و هوش رفته | |
| ماننده مارپیچ بر پیچ | پیچیده سر از کلاه و سر پیچ | |
| از چرم ددان به دست واری | بر ناف کشیده چون ازاری | |
| آهسته فراز رفت و بنشست | مالید به رفق بر سرش دست | |
| خون جگر از جگر برانگیخت | هم بر جگر از جگر همی ریخت | |
| مجنون چو گشاد دیده را باز | شخصی بر خویش دید دمساز | |
| در روی پدر نظاره می‌کرد | نشناخت و ز او کناره می‌کرد | |
| آن کو خود راکند فراموش | یاد دگران کجا کند گوش | |
| گفتا چه کسی ز من چه خواهی | ای من رهی تو از چه راهی | |
| گفتا پدر توام بدین روز | جویان تو با دل جگرسوز | |
| مجنون چو شناختش که او کیست | در وی اوفتاد و بگریست | |
| از هر دو سرشک دیده بگشاد | این بوسه بدان و آن بدین داد | |
| کردند ز روی بی‌قراری | بر خود به هزار نوحه زاری | |
| چون چشم پدر ز گریه پرداخت | سر تا قدمش نظر برانداخت | |
| دیدش چو برهنگان محشر | هم پای برهنه مانده هم سر | |
| از عیبه گشاد کوتی نغز | پوشید در او ز پای تا مغز |