| او را پدر از بزرگواری | می‌داشت چو در در استواری | |
| وان سیم تن از کمال فرهنگ | آن شیشه نگاهداشت از سنگ | |
| می‌خورد ولی به صد مدارا | پنهان جگر و می آشکارا | |
| چون شمع به خنده رخ برافروخت | خندید و به زیر خنده می‌سوخت | |
| چون گل کمر دو رویه می‌بست | زوبین در پای و شمع بر دست | |
| می‌برد ز روی سازگاری | آن لنگی را به راهواری | |
| از مشتریان برج آن ماه | صد زهره نشست گرد خرگاه | |
| چون ابن‌سلام آن خبر یافت | بر وعده شرط کرده بشتافت | |
| آمد ز پی عروس خواهی | با طاق و طرنب پادشاهی | |
| آورد خزینه‌های بسیار | عنبر به من و شکر به خروار | |
| وز نافه مشک و لعل کانی | آراسته برگ ارمغانی | |
| از بهر فریشهای زیبا | چندین شترش به زیر دیبا | |
| وز بختی و تازی تکاور | چندانکه نداشت عقل باور | |
| زان زر که به یک جوش ستیزند | می‌ریخت چنانکه ریگ ریزند | |
| آن زر نه که او چو ریگ می‌بیخت | بر کشتن خصم ریگ می‌ریخت | |
| کرده به چنان مروتی چست | آن خانه ریگ بوم را سست | |
| روزی دو ز رنج ره برآسود | قاصد طلبید و شغل فرمود | |
| جادو سخنی که کردی از شرم | هنگام فریب سنگ را نرم | |
| جان زنده کنی که از فصیحی | شد مرده او دم مسیحی | |
| با پیش کشی ز هر طوایف | آورده ز روم و چین و طایف |