| گر سوخته دل نه خام رائی | چون سوختگان سیه چراغی | |
| ور سوخته‌وار گرم خیزی | از سوختگان چرا گریزی | |
| شاید که خطیب خطبه خوانی | پوشیده سیه لباس از آنی | |
| زنگی بچه کدام سازی | هندوی کدام ترک تازی | |
| من شاه مگر تو چتر شاهی؟ | گر چتر نه‌ای چرا سیاهی | |
| روزی که رسی به نزد یارم | گو بی تو ز دست رفت کارم | |
| دریاب که گر تو در نیابی | ناچیز شوم در این خرابی | |
| گفتی که مترس دستگیرم | ترسم که در این هوس بمیرم | |
| روزی آیی که مرده باشم | مهر تو به خاک برده باشم | |
| بینائی دیده چون بریزد | از دادن توتیا چه خیزد | |
| چون گرگ بره ز میش بربود | فریاد شبان کجا کند سود | |
| چون سیل خراب کرد بنیاد | دیوار چه کاهگل چه پولاد | |
| چون کشته خشک ماند بی‌بر | خواه ابر به بار و خواه بگذر | |
| این تیر زبان گشاده گستاخ | وان زاغ پریده شاخ بر شاخ | |
| او پر سخن دراز کرده | پرنده رحیل ساز کرده | |
| چون گفت بسی فسانه با زاغ | شد زاغ و نهاد بر دلش داغ | |
| شب چون پر زاغ بر سرآورد | شبپره ز خواب سر برآورد | |
| گفتی که ستارگان چراغند | یا در پر زاغ چشم زاغند | |
| مجنون چو شب چراغ مرده | افتاده و دیده زاغ برده | |
| می‌ریخت سرشک دیده تا روز | ماننده شمع خویشتن سوز |