| ور آتش تیز بر فروزی | و او را به مثل چو عود سوزی | |
| ور زآنکه درافکنی به چاهش | یا تیغ کشی کنی تباهش | |
| از بندگی تو سر نتابم | روی از سخن تو بر نتابم | |
| اما ندهم به دیو فرزند | دیوانه به بند به که در بند | |
| سرسامی و نور چون بود خوش! | خاشاک و نعوذ بالله آتش! | |
| این شیفته رای ناجوانمرد | بی‌عاقبت است و رایگان گرد | |
| خو کرده به کوه و دشت گشتن | جولان زدن و جهان نبشتن | |
| با نام شکستگان نشستن | نام من و نام خود شکستن | |
| در اهل هنر شکسته کامی | به زانکه بود شکسته نامی | |
| در خاک عرب نماند بادی | کز دختر من نکرد یادی | |
| نایافته در زبانش افکند | در سرزنش جهانش افکند | |
| گر در کف او نهی زمامم | با ننگ بود همیشه نامم | |
| آنکس که دم نهنگ دارد | به زانکه بماند و ننگ دارد | |
| گر هیچ رسی مرا به فریاد | آزاد کنی که بادی آزاد | |
| ورنه به خدا که باز گردم | وز ناز تو بی‌نیاز گردم | |
| برم سر آن عروس چون ماه | در پیش سگ افکنم در این راه | |
| تا باز رهم زنام و ننگش | آزاد شوم ز صلح و جنگش | |
| فرزند مرا در این تحکم | سگ به که خورد که دیو مردم | |
| آنرا که گزد سگ خطرناک | چون مرهم هست نیستش باک | |
| وآنرا که دهان آدمی خست | نتوان به هزار مرهمش بست |