| بر خصم زدند و برشکستند | کشتند و بریختند و خستند | |
| جز خسته نبود هر که جان برد | وان نیز که خسته بود می‌مرد | |
| پیران قبیله خاک بر سر | رفتند به خاکبوس آن در | |
| کردند بی خروش و فریاد | کی داور داد ده بده داد | |
| ای پیش تو دشمن تو مرده | ما را همه کشته گیر و برده | |
| با ما دو سه خسته نیزه و تیر | بر دست مگیر و دست ما گیر | |
| یک ره بنه این قیامت از دست | کاخر به جز این قیامتی هست | |
| تا دشمن تو سلیح پوشد | شمشیر تو به که باز کوشد | |
| ما کز پی تو سپر فکندیم | گر عفو کنی نیازمندیم | |
| پیغام به تیر و نیزه تا چند | با بی‌سپران ستیزه تا چند | |
| یابنده فتح کان جزع دید | بخشود و گناه رفته بخشید | |
| گفتا که عروس بایدم زود | تا گردم از این قبیله خوشنود | |
| آمد پدر عروس غمناک | چون خاک نهاده روی بر خاک | |
| کای در عرب از بزرگواری | در خورد سری و تاجداری | |
| مجروحم و پیر و دل شکسته | دور از تو به روز بد نشسته | |
| در سرزنش عرب فتاده | خود را عجمی لقب نهاده | |
| این خون که ز شرح بیش بینم | در کردن بخت خویش بینم | |
| خواهم که در این گناهکاری | سیماب شوم ز شرمساری | |
| گر دخت مرا بیاوری پیش | بخشی به کمینه بنده خویش | |
| راضی شوم و سپاس دارم | وز حکم تو سر برون نیارم |