| گر دست رسش بدی به تقدیر | برهم سپران خود زدی تیر | |
| گر دل نزدیش پای پشتی | پشتی گر خویش را به کشتی | |
| می‌بود در این سپاه جوشان | بر نصرت آن سپاه کوشان | |
| اینجا به طلایه رخش رانده | وآنجا به یزک دعا نشانده | |
| از قوم وی ار سری فتادی | بر دست برنده بوس دادی | |
| وآن کشته که بد ز خیل یارش | می‌شست به چشم سیل بارش | |
| کرده سر نیزه زین طرف راست | سر نیزه فتح از آنطرف خواست | |
| گر لشگر او شدی قوی‌دست | هم تیر بریختی و هم شست | |
| ور جانب یار او شدی چیر | غریدی از آن نشاط چون شیر | |
| پرسید یکی که‌ای جوانمرد | کز دو زنی چو چرخ ناورد | |
| ما از پی تو به جان سپاری | با خصم ترا چراست یاری | |
| گفتا که چو خصم یار باشد | با تیغ مرا چکار باشد | |
| با خصم نبرد خون توان کرد | با یار نبرد چون توان کرد | |
| از معرکه‌ها جراحت آید | اینجا همه بوی راحت آید | |
| آن جانب دست یار دارد | کس جانب یار خوار دارد؟ | |
| میل دل مهربانم آنجاست | آنجا که دلست جانم آنجاست | |
| شرطت به پیش یار مردن | زو جان ستدن ز من سپردن | |
| چون جان خود این چنین سپارم | بر جان شما چه رحمت آرم | |
| نوفل به مصاف تیغ در دست | می‌کشت بسان پیل سرمست | |
| می‌برد به هر طریده جانی | افکند به حمله جهانی |