| با لشکر خود کشیده شمشیر | افتاد در آن قبیله چون شیر | |
| وایشان بهم آمدند چون کوه | برداشته نعره‌ای به انبوه | |
| بر نوفلیان عنان گشادند | شمشیر به شیر در نهادند | |
| دریای مصاف گشت جوشان | گشتند مبارزان خروشان | |
| شمشیر ز خون جام بر دست | می‌کرد به جرعه خاک را مست | |
| سر پنجه نیزه دلیران | پنجه شکن شتاب شیران | |
| مرغان خدنگ تیز رفتار | برخوردن خون گشاده منقار | |
| پولاده تیغ مغز پالای | سرهان سران فکنده بر پای | |
| غریدن تازیان پرجوش | کر کرده سپهر و ماه را گوش | |
| از صاعقه اجل که می‌جست | پولاد به سنگ در نمی‌رست | |
| زوبین بلا سیاست‌انگیز | سر چون سر موی دیلمان تیز | |
| خورشید درفش ده زبانه | چون صبح دریده ده نشانه | |
| شیران سیاه در دریدن | دیوان سپید در دویدن | |
| هرکس به مصاف در سواری | مجنون به حساب جان سپاری | |
| هرکس فرسی به جنگ میراند | او جمله دعای صلح می‌خواند | |
| هرکس طللی به تیغ می‌کشت | او خویشتن از دریغ می‌کشت | |
| می‌کرد چو حاجیان طوافی | انگیخته صلحی از مصافی | |
| گر شرم نیامدیش چون میغ | بر لشگر خویشتن زدی تیغ | |
| گر طعنه زنش معاف کردی | با موکب خود مصاف کردی | |
| گر خنده دشمنان ندیدی | اول سر دوستان بریدی |