| نوفل ز چنین عتاب دلکش | شد نرم چنانکه موم از آتش | |
| برجست و به عزم راه کوشید | شمشیر کشید و درع پوشید | |
| صد مرد گزین کارزاری | پرنده چو مرغ در سواری | |
| آراسته کرد و رفت پویان | چون شیر سیاه جنگ پویان | |
| چون بر در آن قبیله زد گام | قاصد طلبید و داد پیغام | |
| کاینک من و لشگری چو آتش | حاضر شده‌ایم تند و سرکش | |
| لیلی به من آورید حالی | ورنه من و تیغ لاابالی | |
| تا من بنوازشی که دانم | او را به سزای او رسانم | |
| هم کشته تشنه آب یابد | هم آب رسان ثواب یابد | |
| چون قاصد شد پیام او برد | شد شیشه مهر در میان خرد | |
| دادند جواب کین نه راهست | لیلی نه گلیچه قرص ماهست | |
| کس را سوی ماه دسترس نیست | نه کار تو کار هیچکس نیست | |
| او را چه بری که آفتابست | تو دیو رجیم و او شهابست | |
| شمشیر کشی کشیم در جنگ | قاروره زنی زنیم بر سنگ | |
| قاصد چو شنید کام و ناکام | باز آمد و باز داد پیغام | |
| بار دگرش به خشمناکی | فرمود که پای‌دار خاکی | |
| کای بیخبران ز تیغ تیزم | فارغ ز هیون گرم خیزم | |
| از راه کسی که موج دریاست | خیزید و گرنه فتنه برخاست | |
| پیغام رسان او دگر بار | آورد پیام ناسزاوار | |
| آن خشم چنان در او اثر کرد | کاتش ز دلش زبان بدر کرد |