| گفتند سخن به جای خویش است | لیکن قدری درنگ پیش است | |
| کاین تازه بهار بوستانی | دارد عرضی ز ناتوانی | |
| چون ماه ز بهیش باز خندیم | شکرانه دهیم و عقد بندیم | |
| این عقد نشان سود باشد | انشاء الله که زود باشد | |
| اما نه هنوز روزکی چند | می‌باید شد به وعده خرسند | |
| تا غنچه گل شکفته گردد | خار از در باغ رفته گردد | |
| گردنش به طوق زر درآریم | با طوق زرش به تو سپاریم | |
| چون ابن‌سلام ازان نیازی | شد نامزد شکیب سازی | |
| مرکب به دیار خویشتن راند | بنشست و غبار خویش بنشاند |