| می‌ساخت میان آب و آتش | گفتی که پریست آن پریوش | |
| خنیاگر زن صریر دوک است | تیر آلت جعبه ملوکست | |
| او دوک دو سرفکنده از چنگ | برداشته تیر یکسر آهنگ | |
| از یک سر تیر کارگر شد | سرگردان دوک از آن دو سر شد | |
| دریا دریا گهر بر آهیخت | کشتی کشتی زدیده می‌ریخت | |
| می‌خورد غمی به زیر پرده | غم خورده ورا و غم نخورده | |
| در گوش نهاده به زیر پرده | چون حلقه نهاده گوش بر در | |
| با حلقه گوش خویش می‌ساخت | وان حلقه به گوش کس نینداخت | |
| در جستن نور چشمه ماه | چون چشمه بمانده چشم بر راه | |
| تا خود که بدو پیامی آرد | زآرام دلش سلامی آرد | |
| بادی که ز نجد بردمیدی | جز بوی وفا در او ندیدی | |
| وابری که از آن طرف گشادی | جز آب لطف بدو ندادی | |
| هرجا که ز کنج خانه می‌دید | بر خود غزلی روانه می‌دید | |
| هر طفل که آمدی ز بازار | بیتی گفتی نشانده‌بر کار | |
| هرکس که گذشت زیر بامش | می‌داد به بیتکی پیامش | |
| لیلی که چنان ملاحتی داشت | در نظم سخن فصاحتی داشت | |
| ناسفته دری و در همی سفت | چون خود همه بیت بکر می‌گفت | |
| بیتی که ز حسب حال مجنون | خواندی به مثل چو در مکنون | |
| آنرا دگری جواب گفتی | آتش بشنیدی آب گفتی | |
| پنهان ورقی به خون سرشتی | وان بیتک را بر او نوشتی |