| زلفش به کمند پیش می‌خواند | مژگانش به دور باش می‌راند | |
| برده بدو رخ ز ماه بیشی | گل را دو پیاده داده پیشی | |
| قدش چو کشیده زاد سروی | رویش چو به سرو بر تذروی | |
| لبهاش که خنده بر شکرزد | انگشت کشیده بر طبرزد | |
| لعلش که حدیث بوس می‌کرد | بر تنگ شکر فسوس می‌کرد | |
| چاه زنخش که سر گشاده | صد دل به غلط در او فتاده | |
| زلفش رسنی فکنده در راه | تا هر که فتد برآرد از چاه | |
| با اینهمه ناز و دلستانی | خون شد جگرش ز مهربانی | |
| در پرده که راه بود بسته | می‌بود چو پرده بر شکسته | |
| می‌رفت نهفته بر سر بام | نظاره‌کنان ز صبح تا شام | |
| تا مجنون را چگونه بیند | با او نفسی کجا نشیند | |
| او را به کدام دیده جوید | با او غم دل چگونه گوید | |
| از بیم رقیب و ترس بدخواه | پوشیده بنیم شب زدی آه | |
| چون شمع به زهر خنده می‌زیست | شیرین خندید و تلخ بگریست | |
| گل را به سرشک می‌خراشید | وز چوب رفیق می‌تراشید | |
| می‌سوخت به آتش جدائی | نه دود در او نه روشنائی | |
| آیینه درد پیش می‌داشت | مونس ز خیال خویش می‌داشت | |
| پیدا شغبی چو باد می‌کرد | پنهان جگری چو خاک می‌خورد | |
| جز سایه نبود پرده‌دارش | جز پرده کسی نه غمگسارش | |
| از بس که به سایه راز می‌گفت | همسایه او به شب نمی‌خفت |