| او گوید و خلق یاد گیرند | ما را و ترا به باد گیرند | |
| در هر غزلی که می‌سراید | صد پرده‌دری همی‌نماید | |
| لیلی ز نفیر او به داغست | کاین باد هلاک آن چراغست | |
| بنمای به قهر گوشمالش | تا باز رهد مه از وبالش | |
| چون آگه گشت شحنه زین حال | دزد آبله پای ز شحنه قتال | |
| شمشیر کشید و داد تابش | گفتا که بدین دهم جوابش | |
| از عامریان یکی خبر داشت | این قصه بحی خویش برداشت | |
| با سید عامری در آن باب | گفت آفت نارسیده دریاب | |
| کان شحنه جانستان خونریز | آبی تند است و آتشی تیز | |
| ترسم مجنون خبر ندارد | آنگه دارد که سر ندارد | |
| زآن چاه گشاده سر که پیش است | دریافتنش به جای خویش است | |
| سرگشته پدر ز مهربانی | برجست بشفقتی که دانی | |
| فرمود به دوستان همزاد | تا بر پی او روند چون باد | |
| آن سوخته را به دلنوازی | آرند ز راه چاره‌سازی | |
| هرسو بطلب شتافتندش | جستند ولی نیافتندش | |
| گفتند مگر کاجل رسیدش | یا چنگ درنده‌ای دریدش | |
| هر دوستی از قبیله گاهی | می‌خورد دریغ و می‌زد آهی | |
| گریان همه اهل خانه او | از گم شدن نشانه او | |
| وآن گوشه‌نشین گوش سفته | چون گنج به گوشه‌ای نهفته | |
| از مشغله‌های جوش بر جوش | هم گوشه گرفته بود و هم گوش |