| چون مانده شد از عذاب و اندوه | سجاده برون فکند از انبوه | |
| بنشست و به هایهای بگریست | کاوخ چکنم دوای من چیست | |
| آواره ز خان و مان چنانم | کز کوی به خانه ره ندانم | |
| نه بر در دیر خود پناهی | نه بر سر کوی دوست راهی | |
| قرابه نام و شیشه ننگ | افتاد و شکست بر سر سنگ | |
| شد طبل بشارتم دریده | من طبل رحیل برکشیده | |
| ترکی که شکار لنگ اویم | آماجگه خدنگ اویم | |
| یاری که ز جان مطیعم او را | در دادن جان شفیعم او را | |
| گر مستم خواند یار مستم | ور شیفته گفت نیز هستم | |
| چون شیفتگی و مستیم هست | در شیفته دل مجوی و در مست | |
| آشفته چنان نیم به تقدیر | کاسوده شوم به هیچ زنجیر | |
| ویران نه چنان شد است کارم | کابادی خویش چشم دارم | |
| ای کاش که بر من اوفتادی | خاکی که مرا به باد دادی | |
| یا صاعقه‌ای درآمدی سخت | هم خانه بسوختی و هم رخت | |
| کس نیست که آتشی در آرد | دود از من و جان من برآرد | |
| اندازد در دم نهنگم | تا باز رهد جهان ز ننگم | |
| از ناخلفی که در زمانم | دیوانه خلق و دیو خانم | |
| خویشان مرا ز خوی من خار | یاران مرا ز نام من عار | |
| خونریز من خراب خسته | هست از دیت و قصاص رسته | |
| ای هم نفسان مجلس ورود | بدرود شوید جمله بدرود |