| زان پس چو به عقل پیش دیدند | دزدیده به روی خویش دیدند | |
| چون شیفته گشت قیس را کار | در چنبر عشق شد گرفتار | |
| از عشق جمال آن دلارام | نگرفت هیچ منزل آرام | |
| در صحبت آن نگار زیبا | می‌بود ولیک ناشکیبا | |
| یکباره دلش ز پا درافتاد | هم خیک درید و هم خر افتاد | |
| و آنان که نیوفتاده بودند | مجنون لقبش نهاده بودند | |
| او نیز به وجه بینوائی | می‌داد بر این سخن گوائی | |
| از بس که سخن به طعنه گفتند | از شیفته ماه نو نهفتند | |
| از بس که چو سگ زبان کشیدند | ز آهو بره سبزه را بریدند | |
| لیلی چون بریده شد ز مجنون | می‌ریخت ز دیده در مکنون | |
| مجنون چو ندید روی لیلی | از هر مژه‌ای گشاد سیلی | |
| می‌گشت به گرد کوی و بازار | در دیده سرشک و در دل آزار | |
| می‌گفت سرودهای کاری | می‌خواند چو عاشقان به زاری | |
| او می‌شد و می‌زدند هرکس | مجنون مجنون ز پیش و از پس | |
| او نیز فسار سست می‌کرد | دیوانگیی درست می‌کرد | |
| می‌راند خری به گردن خرد | خر رفت و به عاقبت رسن برد | |
| دل را به دو نیم کرد چون ناز | تا دل به دو نیم خواندش یار | |
| کوشید که راز دل بپوشد | با آتش دل که باز کوشد | |
| خون جگرش به رخ برآمد | از دل بگذشت و بر سر آمد | |
| او در غم یار و یار ازو دور | دل پرغم و غمگسار از او دور |