| هر روز که صبح بردمیدی | یوسف رخ مشرقی رسیدی | |
| کردی فلک ترنج پیکر | ریحانی او ترنجی از زر | |
| لیلی ز سر ترنج بازی | کردی ز زنخ ترنج سازی | |
| زان تازه ترنج نو رسیده | نظاره ترنج کف بریده | |
| چون بر کف او ترنج دیدند | از عشق چو نار می‌کفیدند | |
| شد قیس به جلوه‌گاه غنجش | نارنج رخ از غم ترنجش | |
| برده ز دماغ دوستان رنج | خوشبوئی آن ترنج و نارنج | |
| چون یک چندی براین برآمد | افغان ز دو نازنین برآمد | |
| عشق آمد و کرد خانه خالی | برداشته تیغ لاابالی | |
| غم داد و دل از کنارشان برد | وز دل شدگی قرارشان برد | |
| زان دل که به یکدیگر نهادند | در معرض گفتگو فتادند | |
| این پرده دریده شد ز هر سوی | وان راز شنیده شد به هر کوی | |
| زین قصه که محکم آیتی بود | در هر دهنی حکایتی بود | |
| کردند بسی به هم مدارا | تا راز نگردد آشکارا | |
| بند سر نافه گرچه خشک است | بوی خوش او گوای مشک است | |
| یاری که ز عاشقی خبر داشت | برقع ز جمال خویش برداشت | |
| کردند شکیب تا بکوشند | وان عشق برهنه را بپوشند | |
| در عشق شکیب کی کند سود | خورشید به گل نشاید اندود | |
| چشمی به هزار غمزه غماز | در پرده نهفته چون بود راز | |
| زلفی به هزار حلقه زنجیر | جز شیفته دل شدن چه تدبیر |