| ساقی به صبوح بامدادم | می ده که نخورده نوش بادم | |
| آن می که چو آفتاب گیرد | زو چشمه خشک آب گیرد | |
| تا چند چو یخ فسرده بودن | در آب چو موش مرده بودن | |
| چون گل بگذار نرم خوئی | بگذر چو بنفشه از دوروئی | |
| جائی باشد که خار باید | دیوانگیی به کار باید |
□
| کردی خرکی به کعبه گم کرد | در کعبه دوید واشتلم کرد | |
| کاین بادیه را رهی درازست | گم گشتن خر زمن چه رازست | |
| این گفت و چو گفت باز پس دید | خر دید و چو دید خر بخندید | |
| گفتا خرم از میانه گم بود | وایافتنش به اشتلم بود | |
| گر اشتلمی نمی‌زد آن کرد | خر می‌شد و بار نیز می‌برد | |
| این ده که حصار بیهشانست | اقطاع ده زبون کشانست | |
| بی‌شیر دلی بسر نیاید | وز گاو دلان هنر نیاید | |
| ساقی می‌ناب در قدح ریز | آبی بزن آتشی برانگیز | |
| آن می که چو روی سنگ شوید | یاقوت ز روی سنگ روید |
□
| پائین طلب خسان چه باشی | دست خوش ناکسان چه باشی | |
| گردن چه نهی به هر قفائی | راضی چه شوی به هر جفائی | |
| چون کوه بلند پشتیی کن | با نرم جهان درشتیی کن | |
| چون سوسن اگر حریر بافی | دردی خوری از زمین صافی | |
| خواری خلل درونی آرد | بیدادکشی زبونی آرد | |
| می‌باش چو خار حربه بر دوش | تا خرمن گل کشی در آغوش |