| چون پیله ببند خانه را در | تا در شبخواب خوش نهی سر | |
| این خانه که خانه وبال است | پیداست که وقف چند سال است | |
| ساقی ز می‌و نشاط منشین | می‌تلخ ده و نشاط شیرین | |
| آن می که چنان که جال مرداست | ظاهر کند آنچه در نورداست | |
| چون مار مکن به سرکشی میل | کاینجا ز قفا همی‌رسد سیل | |
| گر هفت سرت چو اژدها هست | هر هفت سرت نهند بر دست | |
| به گر خطری چنان نسنجی | کز وی چو بیوفتی و به رنجی | |
| در وقت فرو فتادن از بام | صد گز نبود چنانکه یک کام | |
| خاکی شو و از خطر میندیش | خاک از سه گهر به ساکنی پیش | |
| هر گوهری ارچه تابناکست | منظورترین جمله خاکست | |
| او هست پدید در سه هم کار | وان هر سه در اوست ناپدیدار | |
| ساقی می لاله رنگ برگیر | نصفی به نوای چنگ برگیر | |
| آن می که منادی صبوحست | آباد کن سرای روحست | |
| تا کی غم نارسیده خوردن | دانستن و ناشنیده کردن | |
| به گر سخنم به یاد داری | وز عمر گذشته یاد ناری | |
| آن عمر شده که پیش خوردست | پندار هنوز در نوردست | |
| هم بر ورق گذشته گیرش | واکرده و در نبشه گیرش | |
| انگار که هفت سبع خواندی | یا هفت هزار سال ماندی | |
| آخر نه چو مدت اسپری گشت | آن هفت هزار سال بگذشت؟ | |
| چون قامت ما برای غرقست | کوتاه و دراز را چه فرقست |