| بر هر جسدی که تابد آن نور | از سایه خویش هست رنجور | |
| سایه که نقیصه ساز مردست | در طنز گری گران نورداست | |
| طنزی کند و ندارد آزرم | چون چشمش نیست کی بود شرم | |
| پیغمبر کو نداشت سایه | آزاد نبود از این طلایه | |
| دریای محیط را که پاکست | از چرک دهان سگ چه باکست | |
| هرچند ز چشم زرد گوشان | سرخست رخم ز خون جوشان | |
| چون بحر کنم کناره‌شوئی | اما نه ز روی تلخ‌روئی | |
| زخمی چو چراغ می‌خورم چست | وز خنده چو شمع می‌شوم سست | |
| چون آینه گر نه آهنینم | با سنگ دلان چرا نشینم | |
| کان کندن من مبین که مردم | جان کندن خصم بین ز دردم | |
| در منکر صنعتم بهی نیست | کالا شب چارشنبهی نیست | |
| دزد در من به جای مزدست | بد گویدم ارچه بانگ دزدست | |
| دزدان چو به کوی دزد جویند | در کوی دوند و دزد گویند | |
| در دزدی من حلال بادش | بد گفتن من وبال باشد | |
| بیند هنر و هنر نداند | بد می‌کند اینقدر نداند | |
| گر با بصر است بی‌بصر باد | وز کور شد است کورتر باد | |
| او دزدد و من گدازم از شرم | دزد افشاریست این نه آزرم | |
| نی‌نی چو به کدیه دل نهاد است | گو خیزد و بیا که در گشاد است | |
| آن کاوست نیازمند سودی | گر من بدمی چه چاره بودی | |
| گنج دو جهان در آستینم | در دزدی مفلسی چه بینم |