| چون گوهر سرخ صبحگاهی | بنمود سپیدی از سیاهی | |
| آن گوهر کان گشاده من | پشت من و پشت زاده من | |
| گوهر به کلاه کان برافشاند | وز گوهر کان شه سخن راند | |
| کاین بیکس را به عقد و پیوند | درکش به پناه آن خداوند | |
| بسپار مرا به عهدش امروز | کو نو قلم است و من نوآموز | |
| تا چون کرمش کمال گیرد | اندرز ترا به فال گیرد | |
| کان تخت نشین که اوج سایست | خرد است ولی بزرگ رایست | |
| سیاره آسمان ملک است | جسم ملک است و جان ملک است | |
| آن یوسف هفت بزم و نه مهد | هم والی عهد و هم ولیعهد | |
| نومجلس و نو نشاط و نومهر | در صدف ملک منوچهر | |
| فخر دو جهان به سر بلندی | مغز ملکان به هوش‌مندی | |
| میراث‌ستان ماه و خورشید | منصوبه گشای بیم و امید | |
| نور بصر بزرگواران | محراب نماز تاجداران | |
| پیرایه‌ی تخت و مفخر تاج | کاقبال به روی اوست محتاج | |
| ای از شرف تو شاهزاده | چشم ملک اختسان گشاده | |
| ممزوج دو مملکت به شاهی | چون سیب دو رنگ صبحگاهی | |
| یک تخم به خسروی نشانده | از تخمه کیقباد مانده | |
| در مرکز خط هفت پرگار | یک نقطه نو نشسته بر گار | |
| ایزد به خودت پناه دارد | وز چشم بدت نگاه دارد | |
| دارم به خدا امیدواری | کز غایت ذهن و هوشیاری |