| چون لشگر او بدو رسیده | از لشگر خصم کس ندیده | |
| صد رستمش ارچه در رکابست | لشکر شکنیش ازین حسابست | |
| چون بزم نهد به شهر یاری | پیدا شود ابر نو بهاری | |
| چندان که وجوه ساز بیند | بخشد نه چنانکه باز بیند | |
| چندان که به روزی او کند خرج | دوران نکند به سالها درج | |
| بخشیدن گوهرش به کیل است | تحریر غلام خیل خیل است | |
| زان جام که جم به خود نبخشید | روزی نبود که صد نبخشید | |
| سفتی جسد جهان ندارد | کز خلعت او نشان ندارد | |
| یا جودش مشک قیر باشد | چینی نه که چین حقیر باشد | |
| گیرد به جریده حصاری | بخشید به قصیده دیاری | |
| آن فیض که ریزد او به یک جوش | دریاش نیاورد در آغوش | |
| زر با دل او که بس فراخست | گوئی نه زر است سنگلاخست | |
| گر هر شه را خزینه خیزد | شاه اوست گر او خزینه ریزد | |
| با پشه‌ای آن چنان کند جود | کافزون کندش ز پیل محمود | |
| در سایه تخت پیل سایش | پیلان نکشند پیل پایش | |
| دریای فرات شد ولیکن | دریای روان فرات ساکن | |
| آن روز که روز بار باشد | نوروز بزرگوار باشد | |
| نادیه بگویم از جد و بخت | کو چون بود از شکوه بر تخت | |
| چون بدر که سر برآرد از کوه | صف بسته ستاره گردش انبوه | |
| یا چشمه آفتاب روشن | کاید به نظاره گاه گلشن |