| کان از کف او خراب گشته | بحر از کرمش سرای گشته | |
| زین سو ظفرش جهان ستاند | زان سو کرمش جهان فشاند | |
| گیرد به بلا رک روانه | بخشد به جناح تازیانه | |
| کوثر چکد از مشام بختش | دوزخ جهد از دماغ لختش | |
| خورشید ممالک جهانست | شایسته بزم و رزم از آنست | |
| مریخ به تیغ و زهره با جام | بر راست و چپش گرفته آرام | |
| زهره دهدش به جام یاری | مریخ کند سلیح داری | |
| از تیغش کوه لعل خیزد | وز جام چو کوه لعل ریزد | |
| چون بنگری آن دو لعل خونخوار | خونی و مییست لعل کردار | |
| لطفش بگه صبوح ساقی | لطفیست چنانکه باد باقی | |
| زخمش که عدو به دوست مقهور | زخمیست که چشم زخم ازو دور | |
| در لطف چو باد صبح تازد | هرجا که رسد جگر نوازد | |
| در زخم چو صاعقه است قتال | بر هر که فتاد سوخت در حال | |
| لطف از دم صبح جان فشان‌تر | زخم از شب هجر جانستان‌تر | |
| چون سنجق شاهیش بجنبد | پولادین صخره را بسنبد | |
| چون طره پرچمش بلرزد | غوغای زمین جوی نیرزد | |
| در گردش روزگار دیر است | کاتش زبر است و آب زیر است | |
| تا او شده شهسوار ابرش | بگذشت محیط آب از آتش | |
| قیصر به درش جنیبه داری | فغفور گدای کیست باری | |
| خورشید بدان گشاده‌روئی | یک عطسه بزم اوست گوئی |