| گوینده ز نظم او پر افشاند | تا این غایت نگفت زان ماند | |
| چون شاه جهان به من کند باز | کاین نامه به نام من بپرداز | |
| با اینهمه تنگی مسافت | آنجاش رسانم از لطافت | |
| کز خواندن او به حضرت شاه | ریزد گهر نسفته بر راه | |
| خواننده‌اش اگر فسرده باشد | عاشق شود ار نمرده باشد | |
| باز آن خلف خلیفه زاده | کاین گنج به دوست در گشاده | |
| یک دانه اولین فتوحم | یک لاله آخرین صبوحم | |
| گفت ای سخن تو همسر من | یعنی لقبش برادر من | |
| در گفتن قصه‌ای چنین چست | اندیشه نظم را مکن سست | |
| هرجا که بدست عشق خوانیست | این قصه بر او نمک فشانیست | |
| گرچه نمک تمام دارد | بر سفره کباب خام دارد | |
| چون سفته خارش تو گردد | پخته به گزارش تو گردد | |
| زیبا روئی بدین نکوئی | وانگاه بدین برهنه روئی | |
| کس در نه به قدر او فشانده است | زین روی برهنه روی مانداست | |
| جانست و چو کس به جان نکوشد | پیراهن عاریت نپوشد | |
| پیرایه جان ز جان توان ساخت | کس جان عزیز را نینداخت | |
| جان بخش جهانیان دم تست | وین جان عزیز محرم تست | |
| از تو عمل سخن گزاری | از بنده دعا ز بخت یاری | |
| چون دل دهی جگر شنیدم | دل دوختم و جگر دریدم | |
| در جستن گوهر ایستادم | کان کندم و کیمیا گشادم |