| این نسخه چو دل نهاد بر دست | در پهلوی من چو سایه بنشست | |
| داد از سر مهر پای من بوس | کی آنکه زدی بر آسمان کوس | |
| خسروشیرین چو یاد کردی | چندین دل خلق شاد کردی | |
| لیلی و مجنون ببایدت گفت | تا گوهر قیمتی شود جفت | |
| این نامه نغز گفته بهتر | طاووس جوانه جفته بهتر | |
| خاصه ملکی چو شاه شروان | شروان چه که شهریار ایران | |
| نعمت ده و پایگاه سازست | سرسبز کن و سخن نوازست | |
| این نامه به نامه از تو در خواست | بنشین و طراز نامه کن راست | |
| گفتم سخن تو هست بر جای | ای آینه روی آهنین رای | |
| لیکن چه کنم هوا دو رنگست | اندیشه فراخ و سینه تنگست | |
| دهلیز فسانه چون بود تنگ | گردد سخن از شد آمدن لنگ | |
| میدان سخن فراخ باید | تا طبع سواریی نماید | |
| این آیت اگرچه هست مشهور | تفسیر نشاط هست ازو دور | |
| افزار سخن نشاط و ناز است | زین هردو سخن بهانه ساز است | |
| بر شیفتگی و بند و زنجیر | باشد سخن برهنه دلگیر | |
| در مرحله‌ای که ره ندانم | پیداست که نکته چند رانم | |
| نه باغ و نه بزم شهریاری | نه رود و نه می نه کامکاری | |
| بر خشکی ریگ و سختی کوه | تا چند سخن رود در اندوه | |
| باید سخن از نشاط سازی | تا بیت کند به قصه بازی | |
| این بود کز ابتدای حالت | کس گرد نگشتش از ملالت |