| هر حرفی از او شکفته باغی | افروخته‌تر ز شب چراغی | |
| کای محرم حلقه غلامی | جادو سخن جهان نظامی | |
| از چاشنی دم سحر خیز | سحری دگر از سخن برانگیز | |
| در لافگه شگفت کاری | بنمای فصاحتی که داری | |
| خواهم که به یاد عشق مجنون | رانی سخنی چو در مکنون | |
| چون لیلی بکر اگر توانی | بکری دو سه در سخن نشانی | |
| تا خوانم و گویم این شکربین | جنبانم سر که تاج سر بین | |
| بالای هزار عشق نامه | آراسته کن به نوک خامه | |
| شاه همه حرفهاست این حرف | شاید که در او کنی سخن صرف | |
| در زیور پارسی و تازی | این تازه عروس را طرازی | |
| دانی که من آن سخن شناسم | کابیات نو از کهن شناسم | |
| تا ده دهی غرایبت هست | ده پنج زنی رها کن از دست | |
| بنگر که ز حقه تفکر | در مرسله که می‌کشی در | |
| ترکی صفت وفای مانیست | ترکانه سخن سزای ما نیست | |
| آن کز نسب بلند زاید | او را سخن بلند باید | |
| چون حلقه شاه یافت گوشم | از دل به دماغ رفت هوشم | |
| نه زهره که سر ز خط بتابم | نه دیده که ره به گنج یابم | |
| سرگشته شدم دران خجالت | از سستی عمر و ضعف حالت | |
| کس محرم نه که راز گویم | وین قصه به شرح باز گویم | |
| فرزند محمد نظامی | آن بر دل من چو جان گرامی |