| گرداند کس که چون جهان کرد | ممکن که تواند آنچنان کرد | |
| چون وضع جهان ز ما محالست | چونیش برون‌تر از خیالست | |
| در پرده راز آسمانی | سریست ز چشم ما نهانی | |
| چندانکه جنیبه رانم آنجا | پی برد نمی‌توانم آنجا | |
| در تخته هیکل رقومی | خواندم همه نسخه نجومی | |
| بر هر چه از آن برون کشیدم | آرام گهی درون ندیدم | |
| دانم که هر آنچه ساز کردند | بر تعبیه‌ایش باز کردند | |
| هرچ آن نظری در او توان بست | پوشیده خزینه‌ای در آن هست | |
| آن کن که کلید آن خزینه | پولاد بود نه آبگینه | |
| تا چون به خزینه در شتابی | شربت طلبی نه زهر یابی | |
| پیرامن هر چه ناپدیدست | جدول کش خود خطی کشیدست | |
| وآن خط که ز اوج بر گذشته | عطفیست به میل بازگشته | |
| کاندیشه چو سر به خط رساند | جز باز پس آمدن نداند | |
| پرگار چو طوف ساز گردد | در گام نخست باز گردد | |
| این حلقه که گرد خانه بستند | از بهر چنین بهانه بستند | |
| تا هر که ز حلقه بر کند سر | سرگشته شود چو حلقه بر در | |
| در سلسله فلک مزن دست | کین سلسله را هم آخری هست | |
| گر حکم طبایع است بگذار | کو نیز رسد به آخر کار | |
| بیرون‌تر ازین حواله گاهیست | کانجا به طریق عجز راهیست | |
| زان پرده نسیم ده نفس را | کو پرده کژ نداد کس را |