| تا در نگریم و راز جوئیم | سررشته کار باز جوئیم | |
| بینیم زمین و آسمان را | جوئیم یکایک این و آن را | |
| کاین کار و کیائی از پی چیست | او کیست کیای کار او کیست | |
| هر خط که برین ورق کشید است | شک نیست در آنکه آفرید است | |
| بر هر چه نشانه طرازیست | ترتیب گواه کار سازیست | |
| سوگند دهم بدان خدایت | کین نکته به دوست رهنمایت | |
| کان آینه در جهان که دید است | کاول نه به صیقلی رسید است | |
| بی‌صیقلی آینه محال است | هردم که جز این زنی وبال است | |
| در هر چه نظر کنی به تحقیق | آراسته کن نظر به توفیق | |
| منگر که چگونه آفریده است | کان دیده‌وری ورای دیده است | |
| بنگر که ز خود چگونه برخاست | وآن وضع به خود چگونه شد راست | |
| تا بر تو به قطع لازم آید | کان از دگری ملازم آید | |
| چون رسم حواله شد برسام | رستی تو ز جهل و من ز دشنام | |
| هر نقش بدیع کایدت پیش | جز مبدع او در او میندیش | |
| زین هفت پرند پرنیان رنگ | گر پای برون نهی خوری سنگ | |
| پنداشتی این پرند پوشی | معلوم تو گردد ار بکوشی | |
| سررشته راز آفرینش | دیدن نتوان به چشم بینش | |
| این رشته قضا نه آنچنان تافت | کورا سررشته وا توان یافت | |
| سررشته قدرت خدائی | بر کس نکند گره گشائی | |
| عاجز همه عاقلان و شیدا | کین رقعه چگونه کرد پیدا |