| بردار مرا که اوفتادم | وز مرکب جهل خود پیادم | |
| هم تو به عنایت الهی | آنجا قدمم رسان که خواهی | |
| از ظلمت خود رهائیم ده | با نور خود آشنائیم ده | |
| تا چند مرا ز بیم و امید | پروانه دهی به ماه و خورشید | |
| تا کی به نیاز هر نوالم | بر شاه و شبان کنی حوالم | |
| از خوان تو با نعیم‌تر چیست | وز حضرت تو کریمتر کیست | |
| از خرمن خویش ده زکاتم | منویس به این و آن براتم | |
| تا مزرعه چو من خرابی | آباد شود به خاک و آبی | |
| خاکی ده از آستان خویشم | وابی که دغل برد ز پیشم | |
| روزی که مرا ز من ستانی | ضایع مکن از من آنچه مانی | |
| وآندم که مرا به من دهی باز | یک سایه ز لطف بر من انداز | |
| آن سایه نه کز چراغ دور است | آن سایه که آن چراغ نوراست | |
| تا با تو چو سایه نور گردم | چون نور ز سایه دور گردم | |
| با هر که نفس برآرم اینجا | روزیش فروگذارم اینجا | |
| درهای همه ز عهد خالیست | الا در تو که لایزالیست | |
| هر عهد که هست در حیاتست | عهد از پس مرگ بی‌ثباتست | |
| چون عهد تو هست جاودانی | یعنی که به مرگ و زندگانی | |
| چندانکه قرار عهد یابم | از عهد تو روی برنتابم | |
| بی‌یاد توام نفس نیاید | با یاد تو یاد کس نیاید | |
| اول که نیافریده بودم | وین تعبیه‌ها ندیده بودم |