| چو داد اندیشه جادو دماغم | ز چشم افسای این لعبت فراغم | |
| ز هر عقلی مبارک بادم آمد | طریق العقل واحد یادم آمد | |
| شکایت گونه‌ای می‌کردم از بخت | که در بازو کمانی داشتم سخت | |
| بسی تیر از کمان افکنده بودم | نشد بر هیچ کاغذ کازمودم | |
| شکایت چون برانگیزد خروشی | نماند بی‌بها گوهر فروشی | |
| چنین مهدی که ماهش در نقابست | ز مه بگذر سخن در آفتابست | |
| خریدندش به چندان دلپسندی | رساندندش به چرخ از سربلندی | |
| پذیرفتند چندان ملک و مالم | که باور کردنش آمد محالم | |
| بسی چینی نورد نابریده | بجز مشک از هوا گردی ندیده | |
| همان ختلی خرام خسروانی | سر افسار زر و طوق کیانی | |
| به شریفم حدیث از گنج می‌رفت | غلام از ده کنیز از پنج می‌رفت | |
| پذیرشها نگر در کار چون ماند | ستورم چون سقط شد بار چون ماند | |
| پذیرنده چگونه رخت برداشت | زمین کشته را ندروده بگذاشت | |
| بدین افسوس می خوردم دریغی | ز دم بر خویشتن چون شمع تیغی | |
| که ناگه پیکی آمد نامه در دست | به تعجیلم درودی داد و بنشست | |
| که سی روزه سفر کن کاینک از راه | به سی فرسنگی آمد موکب شاه | |
| ترا خواهد که بیند روزکی چند | کلید خویش را مگذار در بند | |
| مثالم داد کاین توقیع شاهست | همه شحنه همه تعویذ را هست | |
| مثال شاه را بر سر نهادم | سه جا بوسیدم و سر بر گشادم | |
| فرو خواندم مر آن فرمان به فرهنگ | کلیدم ز آهن آمد آهن از سنگ |