| بهشتی بزمش از بزم بهشتی | ز حوضکهای می پر کرده کشتی | |
| کف رادش به هر کس داده بهری | گهی شهری و گاهی حمل شهری | |
| ز تیغ تنگ چشمان حصاری | قدر خان را در آن در تنگباری | |
| خروش ارغنون و ناله چنگ | رسانیده به چرخ زهره آهنگ | |
| به ریشم زن نواها بر کشیده | بریشم پوش پیراهن دریده | |
| نواها مختلف در پرده‌سازی | نوازش متفق در جان نوازی | |
| غزلهای نظامی را غزالان | زده بر زخمهای چنگ نالان | |
| گرفته ساقیان می بر کف دست | شهنشه خورده می بدخواه شه مست | |
| چو دادندش خبر کامد نظامی | فزودش شادیی بر شادکامی | |
| شکوه زهد من بر من نگهداشت | نه زان پشمی که زاهد در کله داشت | |
| بفرمود از میان می بر گرفتن | مدارای مرا پی بر گرفتن | |
| به خدمت ساقیان را داشت در بند | به سجده مطربان را کرد خرسند | |
| اشارت کرد کاین یک روز تا شام | نظامی را شویم از رود و از جام | |
| نوای نظم او خوشتر ز رود است | سراسر قولهای او سرود است | |
| چو خضر آمد ز باده سر بتابیم | که آب زندگی با خضر یابیم | |
| پس آنکه حاجب خاص آمد و گفت | درای ای طاق با هر دانشی جفت | |
| درون رفتم تنی لرزنده چون بید | چو ذره کو گراید سوی خورشید | |
| سر خود همچنان بر گردن خویش | سرافکنده فکنده هر دو در پیش | |
| بدان تا بوسم او را چون زمین پای | چو دیدم آسمان برخاست از جای | |
| گرفتم در کنار از دل نوازی | به موری چون سلیمان کرد بازی |